Hanne Van Dyck is een multidisciplinaire kunstenaar gevestigd in Brussel, België. Haar praktijk reflecteert op liminale ruimtes en rituelen die de non-dualiteit van natuur en cultuur, de menselijke en spirituele wereld aanspreken. Door reizen als werkmethode te gebruiken, laat Van Dyck diepe ruimtes van reflectie toe bij het vertalen van haar ervaringen en onderzoek naar mixed-media installaties, op tekst gebaseerde performances, video's en publicaties, vaak in samenwerking met andere kunstenaars, dansers, antropologen. Ze is de oprichter van JUJlab, een laboratorium voor intieme interdisciplinaire uitwisseling en reflectie in Marrakech.
Van Dyck kreeg een ontwikkelingsbeurs van de Vlaamse overheid om onderzoek te doen naar trancehealing-ceremonies in Brazilië, België, China en Marokko, waar ze vier jaar woonde en werkte. Bij het onderzoeken van de menselijke relatie met bergen heeft ze residenties over de hele wereld voltooid, onder meer bij Lijiang Studio en TCG Nordica in China, Villa Ruffieux en Institut Furkablick in Zwitserland en Queens Residency in Marokko. Haar laatste publicatie Suiker valt in het water is uitgegeven door Onomatopee en Tique. Haar installaties en performances zijn vaak site-specific; behalve exposeren in door kunstenaars gerunde ruimtes (Komplot Brussels BE, LE18 Marrakech MA, DIENSTGEBÄUDE Art Space Zürich CH), culturele ruimtes (TCG Nordica Kunming CN, Campo Nieuwpoort Gent BE, La Friche Marseille FR, Netwerk, Aalst BE) en festivals (On Marche Marrakech MA, Plan B Bekegem BE, Dansem Marseille FR) toonde en voerde ze haar werk uit op het Jemaa el-Fna-plein in Marrakech, de Furkapas in de Zwitserse Alpen, een paardenrustplaats op het theepaard parcours in China.
Van Dyck maximaliseert in haar werk een poëtische vindingrijkheid, die zich manifesteert in een gedeeltelijk verlies van de documentaire tot zijn herstel in de sleutel van fictie. Dat wil zeggen, haar dagboekregistraties en observaties kunnen als documentair van aard worden beschouwd - alsof ze licht zou werpen op forensisch bewijs voor ons - maar zijn representatief voor zover Van Dyck subtiel aanvullende mentale bouwstenen toevoegt om het hoofd te bieden aan, deze ontmoetingen vastgrijpen, onder ogen zien en vertalen. Haar artistieke registratie en keuzevrijheid worden in die zin een nauwgezette evenwichtsoefening om zich toe te leggen op een omgeving en conclusies te trekken uit die toepassing. Om niet te zeggen reducties of deconstructies, om de dingen die ze tegenkomt uit hun uitvoering te halen, maar eerder een soort constructivisme dat kijkt naar hoeveel artiesten er in een onderwerp zijn verzameld - een berg bijvoorbeeld - en hoeveel artiesten er baat bij hebben, en zijn nodig om het bestaan ervan in stand te houden.
Wat valt er dan te zeggen van Van Dycks toepassing op de omgeving, door haar ontmoetingen op de vertaaltafel te leggen, tot de daaropvolgende transpositie van haar bevindingen in zowel een artistieke context als de ruimte en tijd van een kunstwerk? Ik veronderstel alleen dat de mentale bouwstenen die ze toevoegt, pogingen en benaderingen gaan vertegenwoordigen om zichzelf - en ook wij, bezoekers, tot op zekere hoogte - gevoelig en bewust te maken voor een omgeving, voor iemands plaats in een schema en een ecologie van dingen en onderlinge relaties. , en hoe die plaatsing, dat naar buiten treden van jezelf zowel de relaties met andere, externe dingen en entiteiten vormgeeft, maar ook, wat nog belangrijker is, hoe deze dingen ons gaan vormen.
De werken van Hanne Van Dyck herinneren ons misschien aan zo'n omstreden en dubieuze positionering van de menselijke figuur, aan het volledig ingebed zijn in een omgeving terwijl je jezelf blijft beschouwen als een externe kracht. Door middel van haar werk introduceert ze een aantal sjablonen waaruit haar veldwerk wordt vertaald in een nieuwe lappendeken van betekenissen en betekenissen, om dit duwen en trekken te onderstrepen, heen en weer tussen waarnemer en actieve deelnemer, van menselijke fenomenaliteit en taal binnen contexten zonder context. en onverschillig voor dergelijke lezingen. Door de geesten van eerdere staten op te roepen, vertelt ze ons verhalen over de herinneringen en geschiedenissen die we aan deze onderwerpen kunnen hechten en onze ontmoetingen ermee, geoefend door het idee van - om Donna Haraway te parafraseren - om er één te worden, moet je veel zijn in de eerste plaats ook om te kunnen praten over de weefsels van wat dan ook in de eerste plaats zijn, een berg, een plant, een waterdruppel, een wolkenwezen, een dennenboom, een zwerm mussen. We zijn legio!
(hele tekst) _cc781905-5cde-3194-bb3b-f5dc
- Niekolaas Lekkerkerk, Het bureau voor curatoren
Brussel, België
België +32 491 32 27 87
Marokko +212 628 73 79 38